Na verschillende Ironman 70.3 races was het eindelijk zover: Ignace stond aan de start van zijn eerste volledige Ironman in Frankfurt. Het was meteen een magnifiek gevoel, want niet alleen stonden er 3000 sporters klaar om te vertrekken, maar ook de pro-triatleten deden mee voor de titel van Europees Kampioen. Wat een sfeer aan de start, en dat al om 6u ‘s morgens! Elke bezoeker voelde de spanning hangen en elke sporter stond met knikkende kniëen klaar om in het water te springen. Er werd afgeteld van 10 naar 0 en daar vertrokken de eerste sporters voor hun 3,8km zwem, 180km fietstocht en 42,2km loop door het prachtige Frankfurt.

De Waldsee, het meer waarin gezwommen werd was helder en klaar. Ignace kon de vissen tellen en het zeewier ontwijken. Wat moeilijker te ontwijken viel waren de armen en benen van andere sporters. Geen wonder dat ze de start van zo’n race “de wasmachine” noemen. Na 1500 meter kwam iedereen uit het water, om 20 meter te lopen over pijnlijke stenen aan de oppervlakte voordat ze weer in het water doken voor de resterende 2300 meter, de zogenaamde “Australian exit” die het zwemonderdeel nog uitdagender maakte. Gelukkig gaat het zwemmen bij Ignace altijd goed; hij kwam na 1 uur en 17 minuten uit het water en liep vlot naar zijn fiets om te vertrekken voor de komende uren.

Na 5uur en 55minuten keerde Ignace na twee rondes rond Frankfurt terug naar het centrum van de stad, waar zijn loopschoenen stonden te wachten. 180km fietsen onder de 6uur was het doel, en dat heeft hij mooi gehaald, ondanks pijn in zijn heup en onderrug kon hij toch doorduwen en kwam hij zelfs met een glimlach en babbeltje met een mede-sporter van de fiets af.

De marathon lopen na de pijn op de fiets was een uitdaging. De eerste kilometers gingen vlot, maar na 10 km begon de pijn door te wegen en moest hij tussendoor wandelen. Dat deed hij enkel aan bevoorradingsposten, waar hij ondertussen water kon drinken en vaste voeding kon innemen. Vooral de vaste voeding was een must-have aangezien hij al meer dan 8uur aan het overleven was op sport- en energie- gels. In de laatste meters van de 42,2 km haalde hij de laatste energie uit zijn lichaam richting de finish, die er trouwens prachtig uitzag in het oude centrum van Frankfurt! Toeschouwers langs de kant moedigde hem aan en riepen luid om hem een extra boost te geven, cheerleaders stonden klaar aan de finish om hem toe te juichen en na die dikke witte streep op de grond zou er eten, drinken en een dik-verdiende medaille hem opwachten. HE DID IT! Hij behaalde de finish na 12uur en 31minuten! 🥳

Kippenvel, spierpijn en een intens gevoel van blijdschap. Niets overtreft dit gevoel! Dus Ignace, volgend jaar nog een keer? 😜